السلام علیک یا جعفر بن محمد علیه السلام - به مجلس ذکر امام صادق علیه السلام خوش آمدید+ مداحی + سخنرانی
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
همراه با کلیپهای بسیار زیبا در ادامه مطلب
آیت‌الله صافی گلپایگانی با بیان اینکه فقه شیعه مدیون امام صادق(علیه السلام) است، گفت: ایشان بزرگترین نهضت علمی را رهبری کردند و معروف‌ترین علماء اسلام در محضر امام ششم تلمّذ و شاگردی کردند.
در آستانه فرارسیدن سالروز شهادت صادق آل محمد(صلی
الله علیه واله) حضرت آیت الله لطف الله صافی گلپایگانی از مراجع تقلید طی
نوشتاری به بیان صفات و فضایل اخلاقی این امام همام پرداخت.
متن این نوشتار را در ادامه می خوانید؛
امام
جعفر صادق علیه السلام در نیمه اول قرن دوم هجری، مدرسه‌ای افتتاح فرمود
که در تا آن زمان در اسلام سابقه نداشت، و پس از آن عصر نیز نظیر آن دیده
نشد؛ این مکتب و مدرسه آن حضرت بود که بزرگترین علمای علوم قرآن و فقه و
کلام و شیمی و غیره را به دنیا تحویل داد.
فقه
شیعه که متضمّن هزارها ماده قانونی و تعلیمی، و برنامه‌ای عملی و اخلاقی
اسلامی است در بیشتر و بلکه تقریباً در تمام موارد، مدیون علوم بی‌پایان
امام صادق علیه السلام است.
در
مثل احکام حج که یکی از بزرگترین فرائض اسلام، و متضمن فلسفه‌های عالی و
با ارج است دنیای اسلام از دریای علوم امام صادق علیه السلام مستفیض است و
به قول ابوحنیفه، همه عائله امام جعفر صادق اند، و حدیثی در صحیح مسلم از
کتب اهل سنّت از آن حضرت روایت شده است که مأخذ حدود چهارصد مادّه راجع به
احکام حجّ است که اهل سنّت از آن پیروی می‌نمایند.
آری!
در اوضاع و احوال سیاسی کشورهای اسلامی در آن زمان، حضرت صادق علیه السلام
مجال و فرصتی مهم یافت تا بزرگترین نهضت علمی را رهبری فرماید و
مدرسه‌ای افتتاح کند که معروف‌ترین علماء اسلام در آن تلمّذ و شاگردی کرده و
اخذ حدیث و علم نمایند.
صیت
علوم حضرت امام جعفر صادق علیه السلام، بلاد و مجامع علمی اسلامی را فرا
گرفت و علماء عراق و حجاز و خراسان و شام از ایشان اخذ علم نموده و در
مشکلات علمی و معضلات مسائل اسلامی تنها آن حضرت حلال مشکلات و دفاع معضلات
بود.
آنچه
که بیشتر شایان توجه و تأمل است این است که رهبری آن حضرت در علوم اسلامی
منحصر نیست بلکه در سایر دانش‌های متنوعه مانند نجوم و هیئت و ریاضی و طب و
تشریح و معرفة النفس و شیمی و نبات‌شناسی و علوم دیگر از این قبیل نیز
شاگردانی تربیت کرد که در این فنون معروف و مشهورند و همان مقالات و احادیث
و کتاب‌هایی که از ایشان در صفحه روزگار باقی مانده و زینت‌بخش کتب مسلمین
است، مانند توحید مفضل و رساله اهلیلجه و مباحثات آن حضرت با ملاحده، همه و
همه شاهد این گفتار است که مکتب حضرت مانند یک دانشگاهی بود که
دانشکده‌های عمده در علوم مختلفه در آن تأسیس شده باشد و در هر مکتب و
دانشکده مباحثه و درس و تحقیق راجع به علم خصوصی تعقیب و دنبال شود.
به
طور مثال، یکی از علومی که مسلماً حضرت صادق علیه السلام تدریس نموده و
عنایت به آن داشته‌اند علم شیمی بوده که از آن دانشگاه بزرگ، مردی نابغه به
نام جابر بن حیان فارغ التحصیل شد که اگر از زمان جابرین حیان تا حال
دنبال نتایج استفاده‌های این مرد را از امام ششم و فحص‌ها و تحقیقات و
بحث‌های علمی او را گرفته بودیم و به علوم دیگر که مورد نیاز جوامع متمدّن و
پیشرفته است اهمیت داده بودیم، امروز در میدان مدنیت مادی، به غرب و اروپا
و آمریکا که هرچه دارند از دولت سر اسلام و اصول عالیه آن و از برکات
مساعی علماء مسلمین دارند محتاج نمی‌شدیم.
همان
شاگردی که در اکثر علوم اسلامی و طب و تشریح و نجوم و هیئت و فلکیات و
محیطی و طبیعی و ریاضیات و شیمی و فلسفه و منطق و اخلاق و تاریخ و ادب و
شعر و معرفة الحیوان و نبات شناسی و مرآیا و صنعت اسلحه‌سازی و غیرها عالم و
متبحر بوده است.همو که نخستین کسی است که برای تجارب علمی و تعیین مقادیر
اشیاء که مورد تجربه او بود، میزان استعمال کرد، و مقادیر صغیره‌ای را که
در عصر ما جز با میزان‌های حساس و دقیق نمی‌توان سنجید، معین نمود، و بعد
از ششصد سال در اروپا، علماء شیمی در تجارب خود از میزان استفاده
کردند.همان دانشمندی که پیش از ده قرن نظریه مشهور جون دالتون فیزیک‌دان و
شیمیست و طبیعت‌شناس انگلیسی را راجع به اتحاد بین دو عنصر در کتاب خود به
نام (المعرفة بالصفة الالهیة و الحکمة الفلسفیة) صریحاً اعلام کرده است که
افتخار وضع این نظریه نصیب جابر است نه «جون دالتون.»
آری!
یکی از شاگردان امام صادق علیه السلام همان جابر بن حیان است که یکی از
کارهای بزرگ او که نبوغ فکری و علمی او را ثابت می‌کند، اختراع مداد نوری
برای امکان قرائت در تاریکی است که در کتابت کتب مهم و با ارزش از آن
استفاده می‌شد.
غرض
آن که هر کدام از شاگردان این مکتب خود به تنهایی، دلالت بر عظمت بی
منتهای این مکتب می کنند و البته این مدرسه و دانشگاه بزرگ، نه تنها
دانشمندان شیعه بلکه دانشمندان بزرگ از مخالفان مکتب اهل بیت علیهم السلام،
را به اعتراف واداشته و همه به صراحت، اعلم و افقه‌بودن آن امام به حق
ناطق را بیان کردند: ابوحنیفه رئیس احناف می‌گوید: «مَا رَأَیْتُ أفقَه
مِنْ جَعْفَر بْنِ مُحَمَّد؛ من فقیه‌تر از جعفر بن محمد ندیده‌ام.»
یا
اینکه نجاشى در رجال خود از احمد بن عیساى اشعرى نقل کرده که می‌گوید:
«من در طلب علم حدیث به کوفه رفتم و در آنجا به خدمت حسن بن على وشا رسیدم،
به او گفتم: کتاب علاء بن زرین و ابان بن عثمان احمر را به من بدهید تا از
روى آنها نسخه‌بردارى کنم؛ او آن دو کتاب را من داد، گفتم: اجازه روایت
نیز بدهید. فرمود: خدا تو را رحمت کند، چقدر عجله دارى ببر بنویس؛ سپس بیا
براى من بخوان تا بشنوم؛ آن‌گاه اجازه روایت بدهم.گفتم: بر خودم از
پیشامدهاى زمان خاطر جمع نیستم.
حسن
بن وشا گفت: عجب! اگر من می‌دانستم که حدیث این‌گونه مشترى و خواهان دارد،
بیشتر از این جمع می‌کردم. من در مسجد کوفه 900 شیخ را درک کرده‌ام که همه
می‌گفتند: حدیث کرد مرا جعفر بن محمّد.»
واقعاً
این چه مدرسه و دانشگاه بزرگی بود که موافقان و مخالفان را به تعجب و حیرت
واداشت و به مرور زمان نشان داد اینکه پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله
بارها می‌فرمود: عترت من و اهل بیت من؛ برای همین مقامات و علوم و درجاتی
بود که این‌ها داشتند و اما متأسفانه سیاست به سمت ترک رجوع به اهل بیت
علیهم‌السلام پیش رفت تا آنجا که مثل بخاری از حضرت امام جعفر صادق
علیه‌السلام یک روایت هم نقل نکرده است. به قول شاعر:
قَــــضِیَّــةٌ أشْـــبَهَ بِالمرْزِئَــةِ * هــذا البُخــاریّ إمــامُ الفِــئَـةِ
بِالصَّادِقِ الــصِّدِّیقِ مـــا إحـتجَ فی * صَــحیــحِهِ وَ احــتـجّ بِـالمرجِئَة
إنَّ الإمَــــامَ الصَّادِقَ المجْـــتَـبى * بِــفَــضْلِهِ الآی أتَــت منـــبئة
أجَـلّ مِنْ فی عَـــــصْرِه رُتْـــبَة * لم یَقْـــتَرِفْ فی عُــــمْرِه سَــیِّئَة
قَــــلامة مِـــنْ ظــفـر إبهَـامِه * تَعْـــدِلُ مِنْ مِثْـــلِ البُخاری مِـئَة
باید
قدر این مکتب و این گنج گران‌بها و معارف ناب را دانست و همگان در این
دانشگاه بزرگ، زانوی تلمّذ و شاگردی بزنند و در ایام شهادت آن امام همام
علیه السلام، همانند سابق در مجالس عزای آن حضرت شرکت کنند و با شکوه هر
چه بیشتر این ایام را تجلیل و احترام نمایند.
منبع گزارش
در ادامه به خلاصه ای از زندگی پر بار و سراسر نور و محبت امام ششم صادق آل عبا و پایه گزار فقه جعفری علیه السلام می پردازیم بامیدی که قطره ای از معرفت ناب ولایت ایشان و ذره ای از غبار علم و محبتشان بر قلوب زنگار گرفته ما روشنی و طرافت و شکوفایی عطا فرماید.
نام مبارک حضرت جعفر بمعنای نهر جاری پر فایده
کنیه: ابو عبداللّه لقب: صادق
پدر: حضرت محمد بن على (ع
مادر: معروف به ام فروه، دختر قاسم بن محمد بن ابى بکر
تاریخ ولادت: یکشنبه 17 ربیع الاول ، سال 83 هجرى
مکان ولادت: مدینه مدت عمر مبارک : 65 سال
علت شهادت: مسمومیت قاتل ملعون: منصور دوانیقى (خلیفه عباسى)
زمان شهادت: یکشنبه 25 شوال ، سال 148 هجرى
مدفن مطهر: قـبـر شریفش در قبرستان بقیع (واقع در مدینه منوره) در کنار قبر
پدر و جدّ و عمویش امام حسن مجتبى (علیه السلام) مى باشد.
امام جعفر صادق (ع) در پگاه روز جمعه یا دوشنبه هفدهم ربیع الأول سال 80
هجرى، معروف به سال قحطى، در مدینه دیده به جهان گشود. اما بنا به گفته شیخ
مفید و کلینى، ولادت آن حضرت در سال 83 هجرى اتفاق افتاده است. لیکن ابن
طلحه روایت نخست را صحیح تر میداند و ابن خشاب نیز در این باره گوید: چنان
که ذراع براى ما نقل کرده، روایت نخست، سال 80 هجرى، صحیح است. وفات آن
امام (ع) در دوشنبه روزى از ماه شوال و بنا به نوشته مؤلف جنات الخلود در
25 شوال و به روایتى نیمه ماه رجب سال 148 هجرى روى داده است. با این حساب
مىتوان عمر آن حضرت را 68 یا 65 سال گفت که از این مقدار 12 سال و چند
روزى و یا 15 سال با جدش امام زین العابدین (ع) معاصر بوده و 19سال با پدرش
و 34 سال پس از پدرش زیسته است که همین مدت، دوران خلافت و امامت آن حضرت
به شمار میآید و نیز بقیه مدتى است که سلطنت هشام بن عبد الملک، و خلافت
ولید بن یزید بن عبد الملک و یزید بن ولید عبد الملک، ملقب به ناقص،
ابراهیم بن ولید و مروان بن محمد ادامه داشته است.
کنیه مادر امام (ع) را ام فروه گفته اند. برخى نیز کنیه او را ام القاسم
نوشته و اسم او را قریبه یا فاطمه ذکر کرده اند. کنیه آن حضرت ابو عبد
الله بوده است و این کنیه از دیگر کنیه هاى وى معروفتر و مشهورتر است.
محمد بن طلحه گوید: برخى کنیه آن حضرت را ابو اسماعیل دانسته اند. ابن شهر
آشوب نیز در کتاب مناقب می گوید: آن حضرت مکنى به ابو عبد الله و ابو
اسماعیل و کنیه خاص وى ابو موسى بوده است.
لقب امام صادق (ع)
آن حضرت القاب چندى داشت که مشهورترین آنها صادق، صابر، فاضل و طاهر بود.
از آنجا که وى در بیان و گفتار راستگو بود، او را صادق خواندند.
فضایل امام جعفر صادق (ع)
مناقب آن حضرت بسیار است که به اختصار از آنها یاد می کنیم. فضایل امام
صادق بیش از آن است که بتوان ذکر کرد. جمله ای از مالک بن انس امام مشهور
اهل سنت است که: «بهتر از جعفر بن محمد، هیچ چشمی ندیده، هیچ گوشی نشنیده و
در هیچ قلبی خطور نکرده است.» از ابوحنیفه نیز این جمله مشهور است که گفت:
«ما رأیت افقه من جعفر بن محمد» یعنی: «از جعفر بن محمد، فقیه تر ندیدم.» و
اگر از زبان خود آن حضرت بشنویم ضریس می گوید: امام صادق در این آیة
شریفة: کل شیء هالک الا وجهه، یعنی: «هر چیز فانی است جز وجه خدای متعال،»
فرمود: «نحن الوجه الذی یوتی الله منهم» یعنی «ماییم آیینه ای که خداوند از
آن آیینه شناخته می شود.» بنابراین امام صادق (ع) فرموده است او آیینه ذات
حق تعالی است.
شیخ مفید در ارشاد مىنویسد: علومى که از آن حضرت نقل کرده اند به اندازه
اى است که ره توشه کاروانیان شد و نامش در همه جا انتشار یافت. دانشمندان
در بین ائمه (ع) بیشترین نقل ها را از امام صادق روایت کرده اند. هیچ یک
از اهل آثار و راویان اخبار بدان اندازه که از آن حضرت بهره برده اند از
دیگران سود نبرده اند. محدثان نام راویان موثق آن حضرت را جمع کرده اند
که شماره آنها، با صرف نظر از اختلاف در عقیده و گفتار، به چهار هزار نفر
مىرسد.
بیشترین حجم روایات، احادیثی است که از امام صادق (ع) نقل شده است، اهمیت
معارف منقول از جعفر بن محمد (ص) به میزانی است که شیعه به ایشان منسوب شده
است: ”شیعه جعفری“. کمتر مسئله دینی (اْعم از اعتقادی، اخلاقی و فقهی)
بدون رجوع به قول امام صادق (ع) قابل حل است. کثرت روایات منقول از امام
صادق (ع) به دو دلیل است:
یکی اینکه از دیگر ائمه عمر بیشتری نصیب ایشان شد و ایشان با شصت و پنج سال
عمر شیخ الائمه محسوب می شود (148 – 83 هجری)، و دیگری که به مراتب مهمتر
از اولی است، شرائط زمانی خاص حیات امام صادق (ع) است. دوران امامت امام
ششم مصادف با دوران ضعف مفرط امویان، انتقال قدرت از امویان به عباسیان و
آغاز خلافت عباسیان است. امام با حسن استفاده از این فترت و ضعف قدرت سیاسی
به بسط و اشاعه معارف دینی همت می گمارد. گسترش زائدالوصف سرزمین اسلامی و
مواجهه اسلام و تشیع با افکار، ادیان، مذاهب و عقاید گوناگون اقتضای جهادی
فرهنگی داشت و امام صادق (ع) به بهترین وجهی به تبیین، تقویت و تعمیق
“هویت مذهبی تشیع” پرداخت. از عصر جعفری است که شیعه در عرصه های گوناگون
کلام، اخلاق، فقه، تفسیر و… صاحب هویت مستقل می شود. عظمت علمی امام صادق
(ع) در حدی است که ائمه مذاهب دیگر اسلامی از قبیل ابوحنیفه و مالک خود را
نیازمند به استفاده از جلسه درس او می یابند. مناظرات عالمانه او با ارباب
دیگر ادیان و عقاید نشانی از سعه صدر و وسعت دانش امام است. اهمیت این جهاد
فرهنگی امام صادق (ع) کمتر از قیام خونین سید الشهداء (ع) نیست.
امام و فقه اسلامی
ـ فقه شیعه امامیه که به فقه جعفری مشهور است منسوب به جعفر صادق (ع) است.
زیرا قسمت عمده احکام فقه اسلامی بر طبق مذهب شیعه امامیه از آن حضرت است و
آن اندازه که از آن حضرت نقل شده است از هیچ یک از (ائمه) اهل بیت علیهم
السلام نقل نگردیده است. اصحاب حدیث اسامی راویان ثقه که از او روایت کرده
اند به 4000 شخص بالغ دانسته اند.
ـ در نیمه اول قرن دوم هجری فقهای طراز اولی مانند ابوحنیفه و امام مالک بن
انس و اوزاعی و محدثان بزرگی مانند سفیان شوری و شعبه بن الحجاج و سلیمان
بن مهران اعمش ظهور کردند. در این دوره است که فقه اسلامی به معنی امروزی
آن تولد یافته و روبه رشد نهاده است. و نیز آن دوره عصر شکوفایی حدیث و
ظهور مسائل و مباحث کلامی مهم در بصره و کوفه بوده است.
ـ حضرت صادق (ع) در این دوره در محیط مدینه که محل ظهور تابعین ومحدثان و
راویان و فقهای بزرگ بوده، بزرگ شد، اما منبع علم او در فقه نه «تابعیان» و
نه «محدثان» و نه «فقها» ی آن عصر بودند بلکه او تنها از یک طریق که اعلاء
و اوثق طرق بود نقل می کرد و آن همان از طریق پدرش امام محمد باقر (ع) و
او از پدرش علی بن الحسین (ع) و او از پدرش حسین بن علی (ع) و او از پدرش
علی بن ابیطالب (ع) و او هم از حضرت رسول (ص) بود و این ائمه بزرگوار در
مواردی که روایتی از آباء طاهرین خود نداشته باشند خود منبع فیاض مستقیم
احکام الهی هستند.
مزار شریف امام صادق در بقیع
آثار امام صادق (ع):
غالب آثار امام (ع) به عادت معهود عصر، کتابت مستقیم خود ایشان نیست و
غالبا املای امام (ع) یا بازنوشت بعدی مجالس ایشان است. بعضی از آثار نیز
منصوب است و قطعی الصدور نیست.
1- از آثار مکتوب امام صادق (ع) رساله به عبدالله نجاشی (غیر از نجاشی
رجالی) است. نجاشی صاحب رجال معتقد است که تنها تصنیفی که امام به دست خود
نوشته اند همین اثر است.
2- رساله ای که شیخ صدوق در خصال و به واسطه اعمش از حضرت روایت کرده است شامل مباحث فقه و کلام.
3- کتاب معروف به توحید مفضل، در مباحث خداشناسی و رد دهریه که املاء امام (ع) و کتاب مفضل بن عمر جعفی است.
4- کتاب الاهلیلجه که آن نیز روایت مفضل بن عمر است و همانند توحید مفضل در
خداشناسی و اثبات صانع است و تماما در بحارالانوار مندرج است.
5- مصباح الشریعه و مفتاح الحقیقه که منسوب به امام صادق (ع) و بعضی از
محققان شیعه از جمله مجلسی، صاحب وسایل (حرعاملی) و صاحب ریاض العلما،
صدور آن را از ناحیه حضرت رد کرده اند.
6- رساله ای از امام (ع) خطاب به اصحاب که کلینی در اول روضه کافی به سندش از اسماعیل بن جابر ابی عبدالله نقل کرده است.
7- رساله ای در باب غنائم و وجوب خمس که در تحف العقول مندرج است.
8- بعضی رسائل که جابربن حیان کوفی از امام (ع) نقل کرده است.
9- کلمات القصار که بعدها به آن نثرالدرد نام داده اند که تماما در تحف العقول آمده است.
10- چندین فقره از وصایای حضرت خطاب به فرزندش امام موسی کاظم (ع) سفیان
شوری، عبدالله بن جندب، ابی جعفر نعمان احول، عنوان بصری، که در حلیه
الاولیاء و تحف العقول ثبت گردیده است.
# همچنین ادعیه امام صادق (علیه السلام) (الصحیفة الصادقیة و الصادصیة
الجامعة): مجموعه ادعیه معتبره ای است که از دو امام بزرگوار پنجم و ششم
(علیهماالسلام) در کتب روایی شیعه وارد شده و دانشگاه امام صادق (ع) آن را
به مناسبت بیستمین سالگرد تأسیس دانشگاه همزمان با میلاد مسعود نبی اکرم
اسلام (ص) و امام جعفر صادق (ع) منتشر کرده است.
زندگینامه امام جعفر صادق(ع)
گزیده ای از مداحی و سخنرانی های شنیدنی
مراسم روضه خوانی در شهادت امام صادق(ع) با صدای عرشی «حاج منصور ارضی»
سینه زنی در شهادت امام صادق(ع) با مداحی «محمود کریمی»
مراسم سینه زنی؛ با صدای «حسین سیب سرخی»
واکاوی سیره علمی و عملی امام صادق (ع) و شیوه برخورد آن حضرت در تلاطم
اوضاع سیاسی بنی امیه و بنی عباس، با بیان بلیغ «حجة الاسلام ولی اله لونی»
[عضو نخبگان تبلیغی]
سخنرانی «آیت الله سید علی حسینی صدر» پیرامون «شمه ای از فضایل بی حد و
حصر صادق آل محمد(ص)، امام جعفر بن محمد(ع) از زبان دوست و دشمن» (24:11)
